Diego García: Dispositivos de almacenamento

8. DISPOSITIVOS DE ALMACENAMENTO.

Discos magnéticos:

Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnético, este ha de ser preparado (formatado) para que poida recibir a información.
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2, aínda que existían outros como os discos ZIP, e os Superdisk LS-x.
Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro. Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe común; o número de discos e a composición do material magnético determina a capacidade do disco duro, hoxe falamos de discos duros de 200, 400 ou 500 GB, e mesmo de 1 TB. Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos poden ser: discos IDE (EIDE), que pola súa velocidade de transferencia poden ser (ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66,Ultra DMA-100,Serial-ATA.

Disco ópticos:

CD-ROM: Contén información que só pode ser lida polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada; esta característica, unida á súa gran capacidade e a que a información gravada nel pode ser de distinta naturaleza,hacen do CD-ROM un soporte ideal.
CDR:Son discos que permiten que a información almacenada nel poida ser modificada, pero só unha vez.
CD RW:Son discos regrabables como os CD R pero diferéncianse en que os CD RW poden modificar varias veces a información gravada neles blue-ray: Este nome débese á cor azul do seu raio láser. É un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. Hoxe en día chegan a almacenar dende 25 a 33,4 GB por capa ou ata 50 GB se se trata de discos de dobre capa.
En canto á súa velocidade de transferencia de datos é de 36 Mbit/S ata 432 Mbit/S.

Discos mágneto-óptico.

Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, ademais os datos poden ser modificados e borrado grazas á tecnoloxía magnética.
A superficie dun disco magneto-óptico está constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio.
Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento. O campo magnético é capaz de orientalos para que cambien a súa posición e poder así representar os díxitos (1 e 0) correspondentes á nova información.
A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico.

Dispositivos de almacenamento baseado na memoria flash.

As memorias flash popularizáronse e o seu uso xeneralizouse ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que utilizan esta tecnoloxía.Estes dispositivos estendéronse a súa utilización a outros dispositivos electrónicos, xa non só son dispositivos informáticos. No caso dos informáticos, adoitan conectarse a un porto USB, dende o cal obteñen a enerxía eléctrica suficiente para o seu funcionamento.As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería.Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre 100000 e 1000000 as veces que se poderá gravar información nela.