Dispositivos de almacenamento

8. DISPOSITIVOS DE ALMACENAMENTO.

• Discos magnéticos:  

 Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnético, este ha de ser preparado (formatado) para que poida recibir a información.
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados discos de 3 1/2, aínda que existían outros como os discos ZIP, e os Superdisk LS-x.
Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro. Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe común; o número de discos e a composición do material magnético determina a capacidade do disco duro, hoxe falamos de discos duros de 200, 400 ou 500 GB, e mesmo de 1 TB. Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos poden ser: discos IDE (EIDE), que pola súa velocidade de transferencia poden ser (ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66,Ultra DMA-100,Serial-ATA.

• Disco ópticos:

  CD-ROM: Contén información que só pode ser lida polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada; esta característica, unida á súa gran capacidade e a que a información gravada nel pode ser de distinta naturaleza,hacen do CD-ROM un soporte ideal.
CDR:Son discos que permiten que a información almacenada nel poida ser modificada, pero só unha vez.
CD RW:Son discos regrabables como os CD R pero diferéncianse en que os CD RW poden modificar varias veces a información gravada neles blue-ray: Este nome débese á cor azul do seu raio láser. É un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidade. Hoxe en día chegan a almacenar dende 25 a 33,4 GB por capa ou ata 50 GB se se trata de discos de dobre capa.
En canto á súa velocidade de transferencia de datos é de 36 Mbit/S ata 432 Mbit/S.
 

• Discos mágneto-óptico.

 Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, ademais os datos poden ser modificados e borrado grazas á tecnoloxía magnética.
A superficie dun disco magneto-óptico está constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio.
Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento. O campo magnético é capaz de orientalos para que cambien a súa posición e poder así representar os díxitos (1 e 0) correspondentes á nova información.
A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico.

• Dispositivos de almacenamento baseado na memoria flash. 

   As memorias flash popularizáronse e o seu uso xeneralizouse ata o punto de que cada vez son máis os dispositivos de almacenamento que utilizan esta tecnoloxía.Estes dispositivos estendéronse a súa utilización a outros dispositivos electrónicos, xa non só son dispositivos informáticos. No caso dos informáticos, adoitan conectarse a un porto USB, dende o cal obteñen a enerxía eléctrica suficiente para o seu funcionamento.As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería.Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre 100000 e 1000000 as veces que se poderá gravar información nela.

• 5 fotos sobre o tema, cada unha co seu título. 

 

Disco magnético

Discos Ópticos (CD ROM, DVD)

Disco Magneto-óptico

                                            

 Memoria flash                                                                                 Blue-Ray

 texto con ligazón a unha páxina web que trate do tema.

Dispositivos de entrada e saída

7. DISPOSITIVOS DE ENTRADA E SAÍDA.
dispositivos de entrada:

Rato: Este dispositivo permite transmitir información ao ordenador de dous modos: desprazándoo por unha superficie para provocar o movemento dun indicador na pantalla, e pulsando os seus botóns para realizar certas accións en función de onde estea colocado o indicador.

Teclado: É o modo máis frecuente de introducir información no ordenador. Hai gran variedade de teclados, con posibilidade de conectalos a distintos portos e mesmo con transmisión de datos por infravermellos.

Lectores de códigos de barras: Os códigos de barras son un conxunto de liñas verticais de cor negra que teñen distintos grosores. Adoitan utilizarse en supermercados, almacéns, tendas, etc., para identificar o produto. Un lector de códigos de barras é un dispositivo capaz de ler e interpretar a devandita secuencia de barras, permitindo ao ordenador identificar e produto, e obtendo, así, información acerca del; por exemplo, o seu nome e o seu prezo.

Escáner: É un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel: imaxes, debuxos, fotografías..., e, mesmo carácteres, aínda que para isto último debe dispoñer do sistema OCR (Optical Character Recognition). A calidade dun escáner midese en ppp ou dpi, unidade que indica o número de puntos que toma de cada polgada (2'54 centímetros).

Joystick: O principal campo de aplicación deste dispositivo son os xogos; introduce no ordenador os movementos efectuados sobre a súa panca e algunhas ordes mediante a pulsación dalgún botón. Tamén se utiliza como mecanismo de desprazamento en ámbitos tridimensionais.

Comprimidos dixitalizadores: Estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión; son frecuentes en aplicacións de debuxo; sobre todo, naquelas profesións que necesiten realizar debuxos detallados: delineantes, arquitectos, grafistas, deseñadores, etc.

Lectores de bandas magnéticas: A utilización das bandas magnéticas está cada día máis estendida ( tarxetas de crédito, tarxetas de identificación persoal, etc.). Os lectores de banda magnética son dispositivos capaces de ler a información gravada na devandita banda.

Pantallas táctiles: Ademais de mostrar a información (dispositivo de saída), as pantallas táctiles ofrecen a posibilidade de introducir información con só situar un dedo na súa superficie; por exemplo, elixir unha opción, executar unha orde, obter información, etc.

Tablet PC: Os Tablet PC constitúen a última evolución dos portátiles ou das PDA, con tamaños intermedios entre ambos os dous; adoitan ter unha pantalla de 100000000000 que serve para introducir datos, de forma semellante a como se fai nunha PDA.

Cámaras dixitais: Existen distintos dispositivos que permiten introducir tanto imaxes coma vídeos no ordenador. Entre eles están as cámaras gráficas dixitais, cuxas imaxes dixitais poden descargarse ao ordenador para ser manipuladas (efectos especiais, retoques fotográficos, impresión, etc.) e as cámaras dixitais de vídeo, que, ademais de ofrecer a posibilidade de transferir as súas gravacións dixitais ao ordenador para que sexan editadas, poden ser utilizadas para transferir imaxes en tempo real.

Micrófono: Este instrumento clásico pode tamén ser utilizado como dispositivo de entrada, sempre e cando se dispoña dunha tarxeta de son no ordenador. Tamén permite, co sofware específico de recoñecemento de voz, ditar o contido dun documento dar ordes ao ordenador.
 
Dispositivos de saída

Monitores
 
Este dispositivo, imprescindible para o ordenador, permite visualizar o resultado da información procesada; pero, ademais o ordenador utilízao para mostrar ao usuario as mensaxes e as opcións que lle permitirán a este tomar decisións.

Monitores convencionais (CRT): O seu funcionamento baséase na utilización de dun tubo de raios catódicos que envía, dende o fondo cara á pantalla, unha corrente de electróns que ao chocar cunha superficie de material fosforescente situada na parte interior da pantalla, a ilumina, formándose as imaxes. A imaxe está constituída por pixeis.

Pantallas planas de cristal líquido (LCD): Estes monitores utilizan millóns de celas de cristal líquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raios, que compoñen a imaxe no ordenador.

Pantallas planas TFT: Están constituídas por unha matriz de millóns de puntos; cada punto é un transistor que actúa de forma independente, e o conxunto de todos eles forma unha imaxe de alta calidade.  

Monitores de plasma: Trátase tamén de ordenadores planos, habituais, que se basea na utilización dun gas (plasma) que, en cada un dos puntos (pixeis) da pantalla, adquire a cor, brillo, etc., necesarios para conformar a imaxe.

Frecuencia
Unha característica importante dun monitor é a súa frecuencia (Hz), que indica o número de veces que que mostra as imaxes nun segundo; un valor baixo de frecuencia supoñerá que imaxe vibre e que a vista teña que esforzarse máis do habitual (cansazo visual).

Resolución de un monitor
A resolución dun ordenador depende do número de puntos (pixeis), que se obtén como produto de do número de liñas (filas) polo número de pixeis por cada unha delas (columnas); ademais, o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe. Os dous parámetros anteriores obrigan a que tanto a tarxeta de son coma o monitor sexan compatibles porque, do contrario, a imaxe non se vería ou sairía deforme.
A resolución dun monitor indícase utilizando a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 768 filas; nese caso, a imaxe terá 786432 pixeis.
Por outra parte, para que unha imaxe se mostre cun número determinado de cores, necesítase unha cantidade de bits que dan a información de cada pixel. Na táboa seguinte móstrase o número de pixeis para algúns niveis de cor.
A velocidade de creación de imaxes só depende do microprocesador gráfico propio da tarxeta de vídeo, e non da cantidade de memoria RAM gráfica; esta última afecta, unicamente, á resolución e ao número de cores que poden activarse.
Impresoras
As impresoras permiten obter a información imprimida en distintos soportes físicos.
Cada vez é máis frecuente a conexión a través doutros portos. Tamén existen impresoras de tecnoloxía inarámica.
A calidade dunha impresora mídese en ppp (puntos por polgada) ou dpi (dots per inch)
En canto á velocidade, pódese medir en cps (carácteres por segundo) ou, o que é máis frecuente hoxe en día, en ppm (páxinas por minuto).

En función da súa tecnoloxía, as impresoras clasifícanse en:
 
Impresoras de magarita ou matriciais: estas impresoras, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta que marcaba a información no papel.
 
Impresoras térmicas: este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico, son de custo económico non moi alto.
Impresoras láser: utilizan un tecnoloxía similar á das fotocopiadoras.

Impresoras de chorro de tinta: estas son as máis utilizadas entre os usuarios de ordenadores persoais. Obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.     

Plotter:tratase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño asistido por un ordenador, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos, mapas, deseños industriais.... con excelente calidade.
Unplotter está constituído por un brazo robótico, en cuxo extremo se encontra a plumiña, consegue figuras de gran calidade, tamén pode utilizar papel de grandes dimensións.

Microfilme COM (Computer Output in Microfilm):As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmanse en imaxes de 1'5 centímetros cadrados, despois agrúpanse en fichas. Para ler a información dunha ficha necesítase un lector de microfichas.
 
Aquí accederás a unha páxina sobre este tema